Τα γεγονότα που θα περιγράψω συνέβησαν 6 χρόνια πριν, αλλά παρόλο που κάποιος ίσως πει ότι δεν έχουν πλέον σημασία, εγώ πιστεύω ότι έχουν. Το ότι δεν είχα τα εργαλεία και την ψυχική δύναμη να τα καταγράψω την στιγμή που συνέβησαν δεν είναι κάτι για το οποίο κατηγορώ εμένα. Πιστεύω ότι η καθεμιά μας δικαιούται να γράφει για την κακοποίησή της και τις εμπειρίες της (αν το θέλει) στο χρόνο και στις συνθήκες που η ίδια επιλέγει.
Πριν από 6 χρόνια λοιπόν ήμουν 19 και καινούργια στο «χώρο». Είμαι γυναίκα και εκείνη την περίοδο οι σχέσεις μου ήταν με άντρες. Όταν γνώρισα τον Γ, ήμουν στην περιφέρεια του χώρου/κινήματος, και όπως πολλά άτομα που ξεκινούν να πολιτικοποιούνται ένιωθα ανασφάλεια και ανεπάρκεια για τις γνώσεις μου και την έλειψη εμπειρίας μου στο κίνημα οπότε είχα βρεθεί μόνο σε ανοιχτές συνελεύσεις και εκδηλώσεις και μόνο περιστασιακά. Ο Γ με έβαλε στη φάση ασπούμε, με γνώρισε σε ανθρώπους και με πήγε σε καταλήψεις την ώρα των συνελέυσεων και όχι των ηβέντς. Ήμουν πολύ ψημένη για όλα, σε βαθμό που πήγαινα σε καταλήψεις στα βόρεια κι ας έμενα κέντρο. Ένιωθα ευγνώμων γιατί χάρη σε αυτόν γνώρισα ανθρώπους που θαύμαζα από μακριά (έχοντας ακούσει να μιλάνε στο γκίνη κλπ) και συμμετείχα σε συνελεύσεις που με ενδιέφεραν πολύ και στη δημιουργία καταλήψεων. Ένιωθα καλά που ήμουν μέρος του κινήματος, κι ας εξακολουθούσα να νιώθω ανεπαρκής: δεν είχα διαβάσει όσα οι «σύντροφοι», δεν κρατούσα παλούκι και στις πορείες συνήθως φοβόμουν. Δεν μου ήταν εύκολο να μιλήσω στις συνελεύσεις και πίστευα πως αυτά που λέω ή σκέφτομαι είναι άνευ αξίας. Δεν καταλάβαινα τα πάντα. Φοβόμουν τους μπάτσους.
Η σχέση μου με τον Γ έγινε κάποια στιγμή σχέση-σχέση, απ’αυτές δηλαδή που είναι ρομαντικές, σεξουαλικές και μονογαμικές. Συμμετείχαμε εκείνο τον καιρό σε δύο αναρχικές συνελεύσεις. Ο Γ άρχισε να έχει κακοποιητική συμπεριφορά. (Αυτό το λέω τώρα, μιας και τότε δεν είχα τα εργαλεία να το αναγνωρίσω). Ζήλευε, ήταν κτητικός, με εκβίαζε συναισθηματικά, έλεγχε με ποιους/ες θα κάνω παρέα, με κακοποιούσε σεξουαλικά και λεκτικά, κάποιες φορές και σωματικά, με έκανε να νιώθω ένα μηδενικό, ότι κάθετι που με κάνει χαρούμενη (η σχολή, οι φίλες μου κλπ) είναι ανάξιο λόγου, είχε καταστρέψει πράγματά μου και με έλεγχε συνεχώς. Αυτά είχαν συμβεί και μπροστά σε φίλους/ες και συντρόφους/ισσες και γενικά η αντίδραση ήταν «έλα ρε φίλε το παρακάνεις» αλλά μέχρι εκεί. Κάποιοι μάλιστα με είχαν πιάσει στο προσωπικό για να μου πουν ε μωρέ τον ξέρεις τον Γ πώς είναι, έχει τα δικά του αλλά είναι καλό παιδί, κάνε υπομονή γιατί όταν είναι μαζί σου είναι καλύτερος. Είχα αναλάβει χωρίς να το συνειδητοποιώ και να το θέλω την ευθύνη να είναι αυτός ο άνθρωπος «καλύτερα» με τεράστιες συνέπειες στην δική μου ψυχική υγεία. Είχα αναλάβει χωρίς φυσικά πληρωμή (κάτι που πολλοί άνθρωποι στο φάσμα της θηλυκότητας κάνουν) την ψυχική στήριξη ενός ανθρώπου, λες και του χρωστάω, με αποτέλεσμα να νιώθω κουρέλι. Ένιωθα τύψεις για καθετί καλό που μου συνέβαινε και ήμουν αποκλεισμένη από καθετί που μου έδινε χαρά. Οι σύντροφοι τα έβλεπαν όλα αυτά αλλά τα θεωρούσαν προσωπικό ζήτημα. Όταν κατάφερα να χωρίσω μαζί του με ακολουθούσε και όποτε με έβρισκε με πίεζε να μιλήσουμε. Δεν ένιωθα ασφαλής στα εξάρχεια γιατί φοβόμουν συνέχεια ότι θα τον πετύχω. Μια μέρα ήρθε στη συνέλευση και ζήτησε (μπροστά μου) να με διώξουν. Μιλούσε υποτιμητικά για εμένα, έλεγε πως δεν με εμπιστεύεται και πως στην τελική αυτός με είχε φέρει εκεί. Ότι είμαι ηλίθια και δεν έχω ιδέα από αναρχία. Φώναζε και είχα φρικάρει. Κατέληξα να βγω έξω κλαίγοντας. Τα άτομα της συνέλευσης δεν πήραν το μέρος του αλλά δεν πήραν και το δικό μου. Προσπαθούσαν να καλμάρουν την κατάσταση και να τα βρούμε κάπως. Έλεγαν πως δεν θέλουν να φύγει κανένας μας. Επέπληξαν πατρικά τον Γ λέγοντας ότι δεν μπορεί να κατηγορεί κάποιον άνθρωπο απλά και μόνο επειδή τον χώρισε και είπαν πως δε θα με διώξουν. Αυτό δεν είναι αρκετό. Κανείς δεν έδιωξε τον Γ, κανείς δεν του είπε πως αυτή η συμπεριφορά δεν είναι ανεκτή σε έναν τέτοιο χώρο. Μόνο μια κοπέλα από τη συνέλευση ήρθε να δει αν είμαι καλά. Ο Γ θεώρησε πως δεν τον υπερασπίστηκαν όπως περίμενε και δεν ξαναήρθε στην συνέλευση. Αυτό τότε το θεώρησα νίκη κι ας ήμουν ράκος. Οι σύντροφοι* όμως συνέχισαν να κάνουν παρέα μαζί του, να τον χαιρετάνε, ακόμα και να προσπαθούν να μας φέρουν ξανά κοντά ή να δικαιολογήσουν σε εμένα την συμπεριφορά του. Λίγο καιρό μετά έφυγα και εγώ από τη συνέλευση.
Δεν πιστεύω ότι το περιστατικό είναι μοναδικό ή μεμονωμένο, ούτε πιστεύω ότι σε μια άλλη αντίστοιχη συνέλευση οι αντιδράσεις και το αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικά. Το ότι τώρα είμαι καλά, το ότι είμαι σε ρομαντικές, φιλικές και σεξουαλικές σχέσεις που δεν είναι κακοποιητικές, το ότι αυτό είναι κάτι που δεν θα αφήσω να ξανασυμβεί, το ότι νιώθω πιο σίγουρη και δυνατή δεν είναι κάτι που οφείλεται στους συντρόφους, στον χώρο ή στο κίνημα. Οφείλεται μόνο σε εμένα, στις φίλες μου, στους κοντινούς μου ανθρώπους, στην ψυχολόγο μου, στις φεμινιστικές ομάδες όπου αργότερα υπήρξα, σε πολλή κουβέντα, χρόνο και προσωπική δουλειά. Δεν πιστεύω στον ελληνικό «χώρο» και ούτε θέλω να έχω πολλές σχέσεις μαζί του. Είναι γεμάτος ρατσισμό, σεξισμό και ιεραρχείες. Είναι ένας χώρος ασφαλής μόνο για άντρες έλληνες, αρρενωπούς, στρέιτ, μάχιμους, διαβασμένους και με αναρχόσημα. Όπου ένα άτομο σαν εμένα νιώθει ότι χρωστάει χάρη που είναι εκεί. Ότι είναι δική της ευθύνη το να ακουστεί περισσότερο, το να την πάρουν περισσότερο στα σοβαρά, το να είναι πιο μάχιμη, το να ντύνεται σωστά και να της αρέσουν συγκεκριμένα πράματα και όχι άλλα που την κάνουν ρηχή. Οπότε δεν περιμένω από αυτό τον χώρο να αλλάξει.
Γράφω αυτό το κείμενο και δεν ξέρω γιατί το γράφω. Όσα συνέβησαν είναι κομμάτι μου αλλά δεν με ορίζουν. Είμαι θυμωμένη ακόμα, απογοητευμένη και πληγωμένη. Δεν μου άξιζε αυτό και δεν αξίζει σε καμί@. Δεν ήταν δική μου ευθύνη. Νιώθω τόση οργή για αυτόν τον άνθρωπο και τους ανθρώπους που του επέτρεψαν και τον βοήθησαν να έχει αυτή την συμπεριφορά. Κυρίως νιώθω φόβο και απόγνωση για τις κοπέλες που θα μπλέξουν μαζί του. Ελπίζω πως θα είναι πιο δυνατές από εμένα, πως θα καταλάβουν την κακοποίηση πιο γρήγορα και πως θα έχουν ένα καλύτερο δίκτυο στήριξης γύρω τους. Ελπίζω πως θα είναι καλά. Εγώ το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να προειδοποιώ όποι@ ξέρω για αυτόν τον άνθρωπο. Και αυτό το κείμενο.
*χρησιμοποιώ τη λέξη ειρωνικά. δεν πιστεύω σε συντρόφους.
Rhus Tox
9/7/16-κάπου μακριά