agazeneglize

Το πρωτότυπο κείμενο είναι από το φανζίν Wachstumsschmerzen και την μετάφραση από τα γερμανικά έκανε η Φχιούρη.

Σκέφτομαι αυτές τις μέρες, λοιπόν, όχι μόνο αυτές τις μέρες, είναι που μου είναι πολύ δύσκολο συχνά να είμαι σαφής με τις ανάγκες και τις επιθυμίες μου και να τις κάνω σαφείς και στ@ς άλλ@ς. Νομίζω είναι αυτό το πράμα που (και μεγαλώνοντας ως κορίτσι έχει καλλιεργηθεί καλά) ένιωθα πάντα πως θέλω και πρέπει και είναι πολύ σημαντικό να είμαι αρεστή στους άλλους ανθρώπους και να δυσκολεύομαι με τις διαμάχες και την ευθύτητα και γενικά να μου είναι πιο εύκολο πολύ συχνά να κάνω κάτι που δε μου αρέσει, ή να μη ζητήσω κάτι που θέλω, προκειμένου να μη δυσαρεστήσω κάποιον ή να μη δημιουργήσω μια κατάσταση στη οποία κάποι@ θα είναι απογοητευμέν@ ή ενοχλημέν@ ή οτιδήποτε μαζί μου. Είναι γελοίο, το ξέρω, το πόσο νιώθω ότι χρειάζομαι οι άνθρωποι να με εκτιμούν και να με συμπαθούν, ακόμα και οι άνθρωποι που εγώ δε συμπαθώ. Και το άλλο είναι που δυσκολεύομαι να ζητάω βοήθεια, νομίζω κάπως αυτά συνδέονται. Είναι κάπως που θέλω να νιώθω αυτόνομη; Ότι δε χρειάζομαι κανέναν. Κάπως νιώθω ευάλωτη αν ζητήσω βοήθεια γιατί νιώθω σαν να εξαρτώμαι από τ@ν άλλ@ και να τ@ χρωστάω. Δηλαδή ακόμα και στη μετακόμιση, και οτιδήποτε, ή αν ζητήσω σε κάποι@ να προσέχει το κουνέλι νιώθω τόσο άσχημα. Κι όταν τελικά ζητάω κάτι, είναι σαν να πρέπει να γίνει πρώτα αυτή η χορογραφία, να πω κάποια πράματα που λέω πάντα, αν ασπούμε πρέπει να ζητήσω κάτι από ένα άτομο που έχουμε να μιλήσουμε κάποιο καιρό, πάντα σκέφτομαι ότι είναι πιο ευγενικό να μιλήσουμε μια-δυο φορές κάζουαλι και να ρωτήσω τα νέα τ@, και από την τρίτη φορά να ζητήσω αυτό που θέλω. Κάποιοι άνθρωποι που μπορεί να μη μιλάμε σχεδόν ποτέ, τυχαίνει να μου στέλνουν για να μου ζητήσουν κάτι και τους ζηλεύω, πώς το κάνουν; Μετά, πρέπει να βεβαιώσω το άτομο πως αν δεν μπορεί να μου προσφέρει αυτό που ζητάω, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, και ότι συγνώμη αν είναι τεράστιος κόπος ή οτιδήποτε. Είναι τόσο εξαντλητικό. Θέλω να πω εδώ ότι πιστεύω πως είναι σημαντικό, καλό και χρήσιμο να είμαστε καλ@ με τις άλλες και να ανανωρίζουμε τον κόπο που τυχόν θα κάνουνε για εμάς και να αναγνωρίζουμε ότι μπορεί να μην μπορούν ή να μη θέλουν να το κάνουν, πιστεύω πως αυτό πέρα από ευγενικό είναι σωστό και φροντιστικό. Αλλά απο κει και πέρα πιστεύω θα ήταν ωραία να μην είναι κάθε φορά τόσο δύσκολο το να κάνω σαφείς τις επιθυμίες και τις ανάγκες και τα όριά μου. Νομίζω κάπως ότι είναι κάτι που θέλω να κάνω για μένα αλλά και για τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι, γιατί μου φαίνεται πιο υπεύθυνος και ειλικρινής τρόπος συνύπαρξης. Έχω κάνει κάποια βήματα σε αυτό, όπως το να λέω στους ανθρώπους ότι μου είναι δύσκολο να εκφράσω τα όρια και τις επιθυμίες μου, και με το να με καθησυχάζουν ή να μου λένε ότι θα ρωτάνε πιο συχνά, ή με το να είναι και εκείν@ ευθείς στο να εκφράζουν τις ανάγκες τους, γίνεται και για μένα πιο εύκολο να το κάνω σταδιακά. Κάτι άλλο που έχει αλλάξει ή προσπαθώ να αλλάξει, είναι οι άνθρωποι που πιστεύω ότι είναι μαλάκες, να μη με νοιάζει τι σκέφτονται για μένα. Αλλά αυτό είναι άλλο κείμενο μάλλον. Πού θέλω να καταλήξω. Στενοχωριέμαι και θυμώνω και απογοητεύομαι, επειδή βλέπω ότι ενώ κάνω τόση προσπάθεια στο να είμαι πιο φροντιστική με την εαυτή μου και τ@ς γύρω μου με το να είμαι πιο ξεκάθαρη, όταν τελικά τα καταφέρνω, οι άνθρωποι συχνά διαβάζουν τη συμπεριφορά μου ως ξινή, ή αγενή ή μπίτσι. Και κάπως νιώθω ότι μπαίνουν δυο μέτρα και δυο σταθμά, γιατί όταν ένας άνθρωπος στο φάσμα της αρρενωπότητας (πόσο μάλλον ένας σις άντρας) είναι ευθύς και σαφής και ζητάει αυτό που θέλει, κανείς δε σοκάρεται. Ενώ εγώ αντίστοιχα πρέπει να κάνω όλο αυτό το τελετουργικό ευγένειας το οποίο δεν αναγνωρίζεται καν ως κόπος και συναισθηματική κούραση, και αν δεν το κάνω είμαι κακιά.

Τις προάλλες πήγα να πάρω μια μπλούζα που είχα ξεχάσει στο σπίτι ενός τύπου με τον οποίο είχε ψιλογίνει κάτι για λίγο καιρό αλλά είχαμε σταματήσει επειδή ήταν πιεστικός και δε σεβόταν τα όρια μου όπως χρειαζόμουν, και επειδή δεν ταιριάζαμε τελικά, και επειδή νιώθω ότι δεν μπορώ πια να επικοινωνώ με το 99% των σις αντρών και επειδή βαρέθηκα. Πέρα από το ότι ένιωθα άσχημα να ξεκόψω έτσι, εφόσον δεν ήταν *κακός* άρα ένιωθα ότι δεν έχω αρκετά σοβαρό λόγο να ξεκόψω μαζί του, ένιωθα άσχημα και να ζητήσω την μπλούζα μου πίσω. Το σκεφτόμουν πάρα πολύ, τελικά του είπα μια μέρα να βρεθούμε για καφέ (και επι τη ευκαιρία να μου φέρει και την μπλούζα μου-γιατί το να ζητήσω απλά την μπλούζα μου θα ήταν αγενές) και την ξέχασε. Ήθελα να κλάιω. Δεν ήταν καν η πρώτη φορά που του είχα ζητήσει να την φέρει και την ξέχασε. Ήθελα να φύγω από ένα σημείο κι έπειτα, δεν είχαμε τίποτα να πούμε και νύσταζα και ήθελα να πάω σπίτι, αλλά έκατσα επειδή ένιωθα αγενής και κακιά. Όταν του είπα πως θέλω να φύγω, για άλλη μια φορά δε σεβάστηκε τα όριά μου και μου ζήτησε να κάτσω λίγο ακόμα. Ήθελα να ουρλιάζω γιατί ήθελα να φύγω αλλά δεν έφευγα, και απλά σκεφτόμουν μέσα μου ξανά και ξανά και ξανά ότι δικαιούμαι να φύγω, και δικαιούμαι να το πω, μέχρι που μετά από εξαντλητικό εσωτερικό διάλογο του είπα θέλω να πάω σπίτι, και αυτός είπε, το εκτιμώ πολύ που το λες αυτό. Δηλαδή χα-χα ευχαριστώ πάρα πολύ που την δέκατη φορά που εκφράζω ένα όριο το σέβεσαι και με ευχαριστείς κιόλας επειδή είσαι καλός φεμινιστής. Λοιπόν, δε θεωρώ πως τα όρια μου είναι μόνο δική μου ευθύνη όταν έχω πει τόσες φορές πόσο δυσκολεύομαι. Τελοσπάντων. Μετά γύρισα σπίτι και έκλαιγα γιατί ένιωθα εξαντλημένη και παραβιασμένη και δεν είχα και την μπλούζα μου και ένιωθα ότι δεν θα την πάρω ποτέ γιατί δεν έχω καμία ψυχική αντοχή να ξαναβγώ για καφέ με τον τυπά. Και σκεφτόμουν να την ξανααγοράσω αλλά ήταν εξαντλημένη και είχα πρήξει τις φίλες μου τι να κάνω και τι να κάνω, σοβαρά τώρα, όλη αυτή η συναισθηματική προσπάθεια και κόπος, όχι μόνο από εμένα αλλά και από τόσο κόσμο που ζητούσα το σαπόρτ, και ο μαν μάλλον δεν είχε περάσει ούτε μισό λεπτό να σκέφτεται πώς να με διευκολύνει. Αλήθεια, τώρα ακούγεται γελοίο το ξέρω, γιατί γράφω τόση ώρα για μια ηλίθια μπλούζα που δεν είχα το κουράγιο να ζητήσω πίσω. Λοιπόν τα κατάφερα. Και το Σάββατο του έστειλα μήνυμα ότι είμαι εκεί κοντά και μπορώ να περάσω να πάρω την μπλούζα μου; (είχα κάνει ως συνήθως το τελετουργικό τι λέει-τι κάνεις από την προηγούμενη βδομάδα, ασταδιάλα) και λέει οκ, και περνάω από κει και μου δίνει την μπλούζα χωρίς ούτε γεια. Και φυσικά μετά εγώ ένιωθα τόσο ένοχη και αγενής και κακιά και μαλακισμένη. Και ότι με αντιπαθεί τώρα αυτός (χέστηκα) επειδή είμαι κακιά.

Έχω κουραστεί, οπότε θέλω απλά να πω ότι νιώθω ευγνώμων για τους ανθρώπους που με βοήθησαν να πάρω απόφαση ότι δικαιούμαι να πάρω την μπλούζα μου πίσω χωρίς να ναι ζήτημα και ότι δεν είμαι κακιά που ζητάω κάτι τέτοιο, είμαι καλή και κουλ και με φροντίζω λιγάκι. Και ότι, άνθρωποι που ίσως έχετε μεγαλώσει με τα προνόμια της αρρενωπότητας, προσπαθήστε να προσέχετε λίγο και να μοιράζετε τη συναισθηματική δουλειά και να μην τα περιμένετε όλα από τις θηλυκότητες στη ζωή σας. Και γενικά να εκτιμάτε και να μη θεωρείτε δεδομένη ούτε την ευγένεια ούτε τη φροντίδα ούτε τίποτα. Και φαμ άτομα σας βλέπω και σας αγαπώ και είστε σπουδαί@ και γεννάι@ και σας αξίζουν τα πιο καλά πράματα και να σας προσέχετε. Και μια αγκαλιά στην εαυτή μου που τα κατάφερα και τώρα η μπλούζα που τόσο αγαπώ είναι πίσω στην ντουλάπα μου. Και αν όλο αυτό το κείμενο σου φαίνεται χαζό, να κάτσεις να σκεφτείς μήπως κάποια πράματα είναι για σένα πολύ εύκολα ενώ για κάποι@ς άλλ@ς όχι.

J, Mannheim 2013

Τα γεγονότα που θα περιγράψω συνέβησαν 6 χρόνια πριν, αλλά παρόλο που κάποιος ίσως πει ότι δεν έχουν πλέον σημασία, εγώ πιστεύω ότι έχουν. Το ότι δεν είχα τα εργαλεία και την ψυχική δύναμη να τα καταγράψω την στιγμή που συνέβησαν δεν είναι κάτι για το οποίο κατηγορώ εμένα. Πιστεύω ότι η καθεμιά μας δικαιούται να γράφει για την κακοποίησή της και τις εμπειρίες της (αν το θέλει) στο χρόνο και στις συνθήκες που η ίδια επιλέγει.

Πριν από 6 χρόνια λοιπόν ήμουν 19 και καινούργια στο «χώρο». Είμαι γυναίκα και εκείνη την περίοδο οι σχέσεις μου ήταν με άντρες. Όταν γνώρισα τον Γ, ήμουν στην περιφέρεια του χώρου/κινήματος, και όπως πολλά άτομα που ξεκινούν να πολιτικοποιούνται ένιωθα ανασφάλεια και ανεπάρκεια για τις γνώσεις μου και την έλειψη εμπειρίας μου στο κίνημα οπότε είχα βρεθεί μόνο σε ανοιχτές συνελεύσεις και εκδηλώσεις και μόνο περιστασιακά. Ο Γ με έβαλε στη φάση ασπούμε, με γνώρισε σε ανθρώπους και με πήγε σε καταλήψεις την ώρα των συνελέυσεων και όχι των ηβέντς. Ήμουν πολύ ψημένη για όλα, σε βαθμό που πήγαινα σε καταλήψεις στα βόρεια κι ας έμενα κέντρο. Ένιωθα ευγνώμων γιατί χάρη σε αυτόν γνώρισα ανθρώπους που θαύμαζα από μακριά (έχοντας ακούσει να μιλάνε στο γκίνη κλπ) και συμμετείχα σε συνελεύσεις που με ενδιέφεραν πολύ και στη δημιουργία καταλήψεων. Ένιωθα καλά που ήμουν μέρος του κινήματος, κι ας εξακολουθούσα να νιώθω ανεπαρκής: δεν είχα διαβάσει όσα οι «σύντροφοι», δεν κρατούσα παλούκι και στις πορείες συνήθως φοβόμουν. Δεν μου ήταν εύκολο να μιλήσω στις συνελεύσεις και πίστευα πως αυτά που λέω ή σκέφτομαι είναι άνευ αξίας. Δεν καταλάβαινα τα πάντα. Φοβόμουν τους μπάτσους.

Η σχέση μου με τον Γ έγινε κάποια στιγμή σχέση-σχέση, απ’αυτές δηλαδή που είναι ρομαντικές, σεξουαλικές και μονογαμικές. Συμμετείχαμε εκείνο τον καιρό σε δύο αναρχικές συνελεύσεις. Ο Γ άρχισε να έχει κακοποιητική συμπεριφορά. (Αυτό το λέω τώρα, μιας και τότε δεν είχα τα εργαλεία να το αναγνωρίσω). Ζήλευε, ήταν κτητικός, με εκβίαζε συναισθηματικά, έλεγχε με ποιους/ες θα κάνω παρέα, με κακοποιούσε σεξουαλικά και λεκτικά, κάποιες φορές και σωματικά, με έκανε να νιώθω ένα μηδενικό, ότι κάθετι που με κάνει χαρούμενη (η σχολή, οι φίλες μου κλπ) είναι ανάξιο λόγου, είχε καταστρέψει πράγματά μου και με έλεγχε συνεχώς. Αυτά είχαν συμβεί και μπροστά σε φίλους/ες και συντρόφους/ισσες και γενικά η αντίδραση ήταν «έλα ρε φίλε το παρακάνεις» αλλά μέχρι εκεί. Κάποιοι μάλιστα με είχαν πιάσει στο προσωπικό για να μου πουν ε μωρέ τον ξέρεις τον Γ πώς είναι, έχει τα δικά του αλλά είναι καλό παιδί, κάνε υπομονή γιατί όταν είναι μαζί σου είναι καλύτερος. Είχα αναλάβει χωρίς να το συνειδητοποιώ και να το θέλω την ευθύνη να είναι αυτός ο άνθρωπος «καλύτερα» με τεράστιες συνέπειες στην δική μου ψυχική υγεία. Είχα αναλάβει χωρίς φυσικά πληρωμή (κάτι που πολλοί άνθρωποι στο φάσμα της θηλυκότητας κάνουν) την ψυχική στήριξη ενός ανθρώπου, λες και του χρωστάω, με αποτέλεσμα να νιώθω κουρέλι. Ένιωθα τύψεις για καθετί καλό που μου συνέβαινε και ήμουν αποκλεισμένη από καθετί που μου έδινε χαρά. Οι σύντροφοι τα έβλεπαν όλα αυτά αλλά τα θεωρούσαν προσωπικό ζήτημα. Όταν κατάφερα να χωρίσω μαζί του με ακολουθούσε και όποτε με έβρισκε με πίεζε να μιλήσουμε. Δεν ένιωθα ασφαλής στα εξάρχεια γιατί φοβόμουν συνέχεια ότι θα τον πετύχω. Μια μέρα ήρθε στη συνέλευση και ζήτησε (μπροστά μου) να με διώξουν. Μιλούσε υποτιμητικά για εμένα, έλεγε πως δεν με εμπιστεύεται και πως στην τελική αυτός με είχε φέρει εκεί. Ότι είμαι ηλίθια και δεν έχω ιδέα από αναρχία. Φώναζε και είχα φρικάρει. Κατέληξα να βγω έξω κλαίγοντας. Τα άτομα της συνέλευσης δεν πήραν το μέρος του αλλά δεν πήραν και το δικό μου. Προσπαθούσαν να καλμάρουν την κατάσταση και να τα βρούμε κάπως. Έλεγαν πως δεν θέλουν να φύγει κανένας μας. Επέπληξαν πατρικά τον Γ λέγοντας ότι δεν μπορεί να κατηγορεί κάποιον άνθρωπο απλά και μόνο επειδή τον χώρισε και είπαν πως δε θα με διώξουν. Αυτό δεν είναι αρκετό. Κανείς δεν έδιωξε τον Γ, κανείς δεν του είπε πως αυτή η συμπεριφορά δεν είναι ανεκτή σε έναν τέτοιο χώρο. Μόνο μια κοπέλα από τη συνέλευση ήρθε να δει αν είμαι καλά. Ο Γ θεώρησε πως δεν τον υπερασπίστηκαν όπως περίμενε και δεν ξαναήρθε στην συνέλευση. Αυτό τότε το θεώρησα νίκη κι ας ήμουν ράκος. Οι σύντροφοι* όμως συνέχισαν να κάνουν παρέα μαζί του, να τον χαιρετάνε, ακόμα και να προσπαθούν να μας φέρουν ξανά κοντά ή να δικαιολογήσουν σε εμένα την συμπεριφορά του. Λίγο καιρό μετά έφυγα και εγώ από τη συνέλευση.

Δεν πιστεύω ότι το περιστατικό είναι μοναδικό ή μεμονωμένο, ούτε πιστεύω ότι σε μια άλλη αντίστοιχη συνέλευση οι αντιδράσεις και το αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικά. Το ότι τώρα είμαι καλά, το ότι είμαι σε ρομαντικές, φιλικές και σεξουαλικές σχέσεις που δεν είναι κακοποιητικές, το ότι αυτό είναι κάτι που δεν θα αφήσω να ξανασυμβεί, το ότι νιώθω πιο σίγουρη και δυνατή δεν είναι κάτι που οφείλεται στους συντρόφους, στον χώρο ή στο κίνημα. Οφείλεται μόνο σε εμένα, στις φίλες μου, στους κοντινούς μου ανθρώπους, στην ψυχολόγο μου, στις φεμινιστικές ομάδες όπου αργότερα υπήρξα, σε πολλή κουβέντα, χρόνο και προσωπική δουλειά. Δεν πιστεύω στον ελληνικό «χώρο» και ούτε θέλω να έχω πολλές σχέσεις μαζί του. Είναι γεμάτος ρατσισμό, σεξισμό και ιεραρχείες. Είναι ένας χώρος ασφαλής μόνο για άντρες έλληνες, αρρενωπούς, στρέιτ, μάχιμους, διαβασμένους και με αναρχόσημα. Όπου ένα άτομο σαν εμένα νιώθει ότι χρωστάει χάρη που είναι εκεί. Ότι είναι δική της ευθύνη το να ακουστεί περισσότερο, το να την πάρουν περισσότερο στα σοβαρά, το να είναι πιο μάχιμη, το να ντύνεται σωστά και να της αρέσουν συγκεκριμένα πράματα και όχι άλλα που την κάνουν ρηχή. Οπότε δεν περιμένω από αυτό τον χώρο να αλλάξει.

Γράφω αυτό το κείμενο και δεν ξέρω γιατί το γράφω. Όσα συνέβησαν είναι κομμάτι μου αλλά δεν με ορίζουν. Είμαι θυμωμένη ακόμα, απογοητευμένη και πληγωμένη. Δεν μου άξιζε αυτό και δεν αξίζει σε καμί@. Δεν ήταν δική μου ευθύνη. Νιώθω τόση οργή για αυτόν τον άνθρωπο και τους ανθρώπους που του επέτρεψαν και τον βοήθησαν να έχει αυτή την συμπεριφορά. Κυρίως νιώθω φόβο και απόγνωση για τις κοπέλες που θα μπλέξουν μαζί του. Ελπίζω πως θα είναι πιο δυνατές από εμένα, πως θα καταλάβουν την κακοποίηση πιο γρήγορα και πως θα έχουν ένα καλύτερο δίκτυο στήριξης γύρω τους. Ελπίζω πως θα είναι καλά. Εγώ το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να προειδοποιώ όποι@ ξέρω για αυτόν τον άνθρωπο. Και αυτό το κείμενο.

*χρησιμοποιώ τη λέξη ειρωνικά. δεν πιστεύω σε συντρόφους.

Rhus Tox

9/7/16-κάπου μακριά

The events I’m about to recite took place 6 years ago, but even though someone might say they don’t matter anymore, I believe they do. The fact that I didn’t have the tools and the emotional strength to write about them while they were happening is not something I blame myself for. I believe that everyone has the right to make their abuse and experiences public (if they want to) at the time and in the circumstances they choose.

Six years ago I was 19 and new in the anarchist “scene”. I’m a woman and at the time my romantic relationships were with men. When I met G I was “around” the anarchist scene and like many people when they start being politically active, I was feeling insecure and inadequate about my knowledge and lack of experience in the movement, so I had only been in open assemblies and events and only on occasion. G introduced me to the scene let’s say, he introduced me to people and took me to squats when the meetings took place, not just the events. I was so excited about everything, I was even regularly going to squats far from my home. I was feeling grateful cause thanks to him I got to know people that I was admiring from afar (hearing them talking at the assemblies etc) and I started participating in groups that interested me a lot and in the creation of squats. I liked being part of the movement, even though I still felt inadequate: I hadn’t read as much as the comrades* had, I hadn’t thrown a single rock in my life (still haven’t), and I was mostly scared in the demonstrations. It was hard for me to talk in the meetings and I believed that what I swas saying or thinking were worthless. I couldn’t understand everything. I was scared of the cops.

My relationship with G became at some point a “real” relationship, one of those that are romantic, sexual and monogamous. We were at the time both participating in two anarchist groups. G started being abusive. (I can say that now, since I didn’t have the tools to acknowledge that back then) He was jealous, possessive, he was emotionally manipulating me, he was controlling with whom I’d spend my time or go out, he was sexually, verbally and sometimes physically abusing me, he made me feel worthless, that anything that makes me happy (my studies, my friends etc) was unimportant, he had destroyed personal belongings of mine and was constantly controlling me. All that had happened in front of friends and comrades* as well, and generally their reaction was “come on man you’re overreacting now” but that was it. Some of them had also talked to me privately to tell me, come on, you know how G is, he has his problems but he’s a nice guy, be patient with him cause when he’s with you he’s doing better. I had undertaken without realizing or wanting it, the responsibility that this man would be “better” with huge impact on my own emotional health. I had undertaken without, of course, any payment (something that many people in the spectrum of femininity do) the psychological support of a person, like I owed him anything, and the result was me being a wreck. I was feeling guilty about anything good that was happening to me, my studies that unlike his was something that I liked, my home that was near the center while his was far away, the fact that I’d go on holidays with friends while he wouldn’t, and I was kept away from anything that was giving me joy. Our comrades* were seeing all that but were considering it personal.

When I found the strength to break up with him he would stalk me and would demand that we talked anytime he would find me alone. I wasn’t feeling safe in my neighborhood because I was constantly afraid he’d be somewhere around. One day he came to one of our group’s meetings and demanded (while I was there) that I was kicked out from the group. He was talking shit about me, saying that he can’t trust me politically and that, after all, he brought me there. That I’m stupid and know nothing about anarchy. He was shouting and I was freaking out. I ended up storming out of the room crying. Our comrades* didn’t take his side but didn’t take mine either. They said they didn’t want any of us to leave. They were trying to calm us down and make us make up again. They fatherly scolded G, telling him that he cannot accuse someone just because she broke up with him and they said they wouldn’t kick me out. That wasn’t enough. Nobody kicked G out, nobody told him this behavior is not acceptable in that place. While I was unable to defend myself and was outside of the room freaking out, only one person came to see if I was ok. G, angry that his comrades didn’t take his side, didn’t come back to the group. I considered that a victory, even though I was falling apart. The comrades* though, continued to hang out with him, go out with him, they were even trying to bring us back together or justify his behavior to me. A while later I left the group as well.

I don’t believe that this is an isolated incident, nor do I believe that in another similar political group the reactions or the outcome would be different. The fact that now I’m well, in romantic, sexual or friendly relationships that are not abusive, that this is something I won’t let happen to me again, that I feel stronger and more secure, is not something that I owe to my comrades*, the scene or the movement. I owe it only to myself, my friends, the people that are close to me, my therapist, the feminist groups that I was afterwards part in, to lot of talk, time, and personal work. I don’t believe in the greek anarchist “scene” and I don’t want anything to do with it. It’s full of racism, sexism and hierarchies. It’s a place that is safe only for greek men, macho, straight, with lots of books read and high in the social hierarchy. Where a person like me feels she owes them for being there. That it’s her responsibility to be more heard, to be taken more seriously, to be braver on the street, to dress correctly and like the right things and not the things that make her shallow. So I’m not waiting for this scene to change.

I write this text and I don’t know why I do. I won’t be the one to say how similar things should be handled in political spaces, how to care for survivors or how to call out abusers, even when they’re our friends or comrades, it’s the groups’ and persons’ responsibility to do their research and communal and personal work on that. What happened is part of me but it doesn’t define me anymore. I’m still angry, I’m disappointed and hurt. I didn’t deserve that and no one does. it wasn’t my responsibility. I feel such rage for this person and for everyone who let him and helped him have this behavior. I mostly feel fear and helplessness about the women who are or will be in relationships with him in the future. I hope they’ll be stronger than me, that they’ll realize the abuse sooner and that they’ll have a better support network than I did. I hope they’ll be well. The only thing I can do is to warn anyone I know about this person. And this text.

*I use the word ironically. I don’t believe in comrades.

Rhus Tox

9/7/16-far away