Το πρωτότυπο κείμενο είναι από το φανζίν Wachstumsschmerzen και την μετάφραση από τα γερμανικά έκανε η Φχιούρη.
Σκέφτομαι αυτές τις μέρες, λοιπόν, όχι μόνο αυτές τις μέρες, είναι που μου είναι πολύ δύσκολο συχνά να είμαι σαφής με τις ανάγκες και τις επιθυμίες μου και να τις κάνω σαφείς και στ@ς άλλ@ς. Νομίζω είναι αυτό το πράμα που (και μεγαλώνοντας ως κορίτσι έχει καλλιεργηθεί καλά) ένιωθα πάντα πως θέλω και πρέπει και είναι πολύ σημαντικό να είμαι αρεστή στους άλλους ανθρώπους και να δυσκολεύομαι με τις διαμάχες και την ευθύτητα και γενικά να μου είναι πιο εύκολο πολύ συχνά να κάνω κάτι που δε μου αρέσει, ή να μη ζητήσω κάτι που θέλω, προκειμένου να μη δυσαρεστήσω κάποιον ή να μη δημιουργήσω μια κατάσταση στη οποία κάποι@ θα είναι απογοητευμέν@ ή ενοχλημέν@ ή οτιδήποτε μαζί μου. Είναι γελοίο, το ξέρω, το πόσο νιώθω ότι χρειάζομαι οι άνθρωποι να με εκτιμούν και να με συμπαθούν, ακόμα και οι άνθρωποι που εγώ δε συμπαθώ. Και το άλλο είναι που δυσκολεύομαι να ζητάω βοήθεια, νομίζω κάπως αυτά συνδέονται. Είναι κάπως που θέλω να νιώθω αυτόνομη; Ότι δε χρειάζομαι κανέναν. Κάπως νιώθω ευάλωτη αν ζητήσω βοήθεια γιατί νιώθω σαν να εξαρτώμαι από τ@ν άλλ@ και να τ@ χρωστάω. Δηλαδή ακόμα και στη μετακόμιση, και οτιδήποτε, ή αν ζητήσω σε κάποι@ να προσέχει το κουνέλι νιώθω τόσο άσχημα. Κι όταν τελικά ζητάω κάτι, είναι σαν να πρέπει να γίνει πρώτα αυτή η χορογραφία, να πω κάποια πράματα που λέω πάντα, αν ασπούμε πρέπει να ζητήσω κάτι από ένα άτομο που έχουμε να μιλήσουμε κάποιο καιρό, πάντα σκέφτομαι ότι είναι πιο ευγενικό να μιλήσουμε μια-δυο φορές κάζουαλι και να ρωτήσω τα νέα τ@, και από την τρίτη φορά να ζητήσω αυτό που θέλω. Κάποιοι άνθρωποι που μπορεί να μη μιλάμε σχεδόν ποτέ, τυχαίνει να μου στέλνουν για να μου ζητήσουν κάτι και τους ζηλεύω, πώς το κάνουν; Μετά, πρέπει να βεβαιώσω το άτομο πως αν δεν μπορεί να μου προσφέρει αυτό που ζητάω, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, και ότι συγνώμη αν είναι τεράστιος κόπος ή οτιδήποτε. Είναι τόσο εξαντλητικό. Θέλω να πω εδώ ότι πιστεύω πως είναι σημαντικό, καλό και χρήσιμο να είμαστε καλ@ με τις άλλες και να ανανωρίζουμε τον κόπο που τυχόν θα κάνουνε για εμάς και να αναγνωρίζουμε ότι μπορεί να μην μπορούν ή να μη θέλουν να το κάνουν, πιστεύω πως αυτό πέρα από ευγενικό είναι σωστό και φροντιστικό. Αλλά απο κει και πέρα πιστεύω θα ήταν ωραία να μην είναι κάθε φορά τόσο δύσκολο το να κάνω σαφείς τις επιθυμίες και τις ανάγκες και τα όριά μου. Νομίζω κάπως ότι είναι κάτι που θέλω να κάνω για μένα αλλά και για τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι, γιατί μου φαίνεται πιο υπεύθυνος και ειλικρινής τρόπος συνύπαρξης. Έχω κάνει κάποια βήματα σε αυτό, όπως το να λέω στους ανθρώπους ότι μου είναι δύσκολο να εκφράσω τα όρια και τις επιθυμίες μου, και με το να με καθησυχάζουν ή να μου λένε ότι θα ρωτάνε πιο συχνά, ή με το να είναι και εκείν@ ευθείς στο να εκφράζουν τις ανάγκες τους, γίνεται και για μένα πιο εύκολο να το κάνω σταδιακά. Κάτι άλλο που έχει αλλάξει ή προσπαθώ να αλλάξει, είναι οι άνθρωποι που πιστεύω ότι είναι μαλάκες, να μη με νοιάζει τι σκέφτονται για μένα. Αλλά αυτό είναι άλλο κείμενο μάλλον. Πού θέλω να καταλήξω. Στενοχωριέμαι και θυμώνω και απογοητεύομαι, επειδή βλέπω ότι ενώ κάνω τόση προσπάθεια στο να είμαι πιο φροντιστική με την εαυτή μου και τ@ς γύρω μου με το να είμαι πιο ξεκάθαρη, όταν τελικά τα καταφέρνω, οι άνθρωποι συχνά διαβάζουν τη συμπεριφορά μου ως ξινή, ή αγενή ή μπίτσι. Και κάπως νιώθω ότι μπαίνουν δυο μέτρα και δυο σταθμά, γιατί όταν ένας άνθρωπος στο φάσμα της αρρενωπότητας (πόσο μάλλον ένας σις άντρας) είναι ευθύς και σαφής και ζητάει αυτό που θέλει, κανείς δε σοκάρεται. Ενώ εγώ αντίστοιχα πρέπει να κάνω όλο αυτό το τελετουργικό ευγένειας το οποίο δεν αναγνωρίζεται καν ως κόπος και συναισθηματική κούραση, και αν δεν το κάνω είμαι κακιά.
Τις προάλλες πήγα να πάρω μια μπλούζα που είχα ξεχάσει στο σπίτι ενός τύπου με τον οποίο είχε ψιλογίνει κάτι για λίγο καιρό αλλά είχαμε σταματήσει επειδή ήταν πιεστικός και δε σεβόταν τα όρια μου όπως χρειαζόμουν, και επειδή δεν ταιριάζαμε τελικά, και επειδή νιώθω ότι δεν μπορώ πια να επικοινωνώ με το 99% των σις αντρών και επειδή βαρέθηκα. Πέρα από το ότι ένιωθα άσχημα να ξεκόψω έτσι, εφόσον δεν ήταν *κακός* άρα ένιωθα ότι δεν έχω αρκετά σοβαρό λόγο να ξεκόψω μαζί του, ένιωθα άσχημα και να ζητήσω την μπλούζα μου πίσω. Το σκεφτόμουν πάρα πολύ, τελικά του είπα μια μέρα να βρεθούμε για καφέ (και επι τη ευκαιρία να μου φέρει και την μπλούζα μου-γιατί το να ζητήσω απλά την μπλούζα μου θα ήταν αγενές) και την ξέχασε. Ήθελα να κλάιω. Δεν ήταν καν η πρώτη φορά που του είχα ζητήσει να την φέρει και την ξέχασε. Ήθελα να φύγω από ένα σημείο κι έπειτα, δεν είχαμε τίποτα να πούμε και νύσταζα και ήθελα να πάω σπίτι, αλλά έκατσα επειδή ένιωθα αγενής και κακιά. Όταν του είπα πως θέλω να φύγω, για άλλη μια φορά δε σεβάστηκε τα όριά μου και μου ζήτησε να κάτσω λίγο ακόμα. Ήθελα να ουρλιάζω γιατί ήθελα να φύγω αλλά δεν έφευγα, και απλά σκεφτόμουν μέσα μου ξανά και ξανά και ξανά ότι δικαιούμαι να φύγω, και δικαιούμαι να το πω, μέχρι που μετά από εξαντλητικό εσωτερικό διάλογο του είπα θέλω να πάω σπίτι, και αυτός είπε, το εκτιμώ πολύ που το λες αυτό. Δηλαδή χα-χα ευχαριστώ πάρα πολύ που την δέκατη φορά που εκφράζω ένα όριο το σέβεσαι και με ευχαριστείς κιόλας επειδή είσαι καλός φεμινιστής. Λοιπόν, δε θεωρώ πως τα όρια μου είναι μόνο δική μου ευθύνη όταν έχω πει τόσες φορές πόσο δυσκολεύομαι. Τελοσπάντων. Μετά γύρισα σπίτι και έκλαιγα γιατί ένιωθα εξαντλημένη και παραβιασμένη και δεν είχα και την μπλούζα μου και ένιωθα ότι δεν θα την πάρω ποτέ γιατί δεν έχω καμία ψυχική αντοχή να ξαναβγώ για καφέ με τον τυπά. Και σκεφτόμουν να την ξανααγοράσω αλλά ήταν εξαντλημένη και είχα πρήξει τις φίλες μου τι να κάνω και τι να κάνω, σοβαρά τώρα, όλη αυτή η συναισθηματική προσπάθεια και κόπος, όχι μόνο από εμένα αλλά και από τόσο κόσμο που ζητούσα το σαπόρτ, και ο μαν μάλλον δεν είχε περάσει ούτε μισό λεπτό να σκέφτεται πώς να με διευκολύνει. Αλήθεια, τώρα ακούγεται γελοίο το ξέρω, γιατί γράφω τόση ώρα για μια ηλίθια μπλούζα που δεν είχα το κουράγιο να ζητήσω πίσω. Λοιπόν τα κατάφερα. Και το Σάββατο του έστειλα μήνυμα ότι είμαι εκεί κοντά και μπορώ να περάσω να πάρω την μπλούζα μου; (είχα κάνει ως συνήθως το τελετουργικό τι λέει-τι κάνεις από την προηγούμενη βδομάδα, ασταδιάλα) και λέει οκ, και περνάω από κει και μου δίνει την μπλούζα χωρίς ούτε γεια. Και φυσικά μετά εγώ ένιωθα τόσο ένοχη και αγενής και κακιά και μαλακισμένη. Και ότι με αντιπαθεί τώρα αυτός (χέστηκα) επειδή είμαι κακιά.
Έχω κουραστεί, οπότε θέλω απλά να πω ότι νιώθω ευγνώμων για τους ανθρώπους που με βοήθησαν να πάρω απόφαση ότι δικαιούμαι να πάρω την μπλούζα μου πίσω χωρίς να ναι ζήτημα και ότι δεν είμαι κακιά που ζητάω κάτι τέτοιο, είμαι καλή και κουλ και με φροντίζω λιγάκι. Και ότι, άνθρωποι που ίσως έχετε μεγαλώσει με τα προνόμια της αρρενωπότητας, προσπαθήστε να προσέχετε λίγο και να μοιράζετε τη συναισθηματική δουλειά και να μην τα περιμένετε όλα από τις θηλυκότητες στη ζωή σας. Και γενικά να εκτιμάτε και να μη θεωρείτε δεδομένη ούτε την ευγένεια ούτε τη φροντίδα ούτε τίποτα. Και φαμ άτομα σας βλέπω και σας αγαπώ και είστε σπουδαί@ και γεννάι@ και σας αξίζουν τα πιο καλά πράματα και να σας προσέχετε. Και μια αγκαλιά στην εαυτή μου που τα κατάφερα και τώρα η μπλούζα που τόσο αγαπώ είναι πίσω στην ντουλάπα μου. Και αν όλο αυτό το κείμενο σου φαίνεται χαζό, να κάτσεις να σκεφτείς μήπως κάποια πράματα είναι για σένα πολύ εύκολα ενώ για κάποι@ς άλλ@ς όχι.
J, Mannheim 2013